تُِلکَ اَیاتُ الکِتَابِ الحَکِیِم   (آن آیات کتابی است که سراسر حکمت است)

علت استفاده ضمیر دور به جای ضمیر نزدیک ،عظمت وبزرگی قرآن و اهمیت آیات است

(منظور از عظمت و بزرگی این است که:

درک محتوا و برداشتی که از آن باید بشود را می گوید)

توصیف لفظ «کتاب» با «حکیم» دلالت بر این دارد که به خاطر استحکام محتوای آن هرگز باطل و خرافه در آن راه ندارد تا با سخن باطل و لهوالحدیث بخواهند آن را پر کنندو چیزی جز حق نمی گوید .

علمای بزرگ در آن خلافی ندیدند وهر چه در آن است هماهنگ با فطرت و عقل است

(حکمت : قوه تشخیص حق از باطل است)