بِسم الله الرّ حمن الرّحیم  

و َمِنَ النّاسِ مَن یَشتَرِی لهوَ الحَدِیثِ لِیُضِلَّ عَن سَبِیلِ الله بِغَیرِ عِلمٍ وَ یَتَخِذَ ها هُزُواً أ ولئِکَ

 لَهُم عَذابٌ مُهِینٌ

وبعضی از مردم سخنان بیهوده را می خرند ،تا مردم را ازروی نادانی ، از راه خدا گمراه سازند و آیات الهی را به استهزا گیرند ؛ برای آنان عذاب خوار کننده است!

شأ ن نزول :

بعضی از مفسران گفته اند این قسمت از آیات در مورد نضربن حارث نازل شده است.

او مردی تاجر بود که به ایران سفر می کرد وبرای "قریش" داستانهای ایرانیان را بازگو میکرد ،آنها دور اورا گرفته و استماع قران را ترک می گفتند.

وبعضی از مفسران دیگر می گویند که این آیات در مورد مردی نازل شده که کنیز خواننده ای را خریداری کرده بود ،شب و روز برای او خوانندگی می کرد و اورا از یاد خدا غافل ساخته بود.

مر حوم" طبرسی " بعد از ذکر این شأ ن نزول، می گوید:

حدیثی که از پیامبر (ص) در این زمینه نقل شده ،این شأن نزول را تأ یید می کند.

 آن حضرت (ص) فرمود: «آموزش دادن به کنیزان خواننده ، و خرید وفروش آنها حرام است و درآمدی که از این را بدست آید نیز حرام است، گواه این مطلب چیزی است که خداوند در کتابش فرموده : و َمِنَ النّاسِ مَن یَشتَرِی لهوَ الحَدِیثِ.........».

غنا از دامهای بزرگ شیطان

خریداری کردن سخنان باطل ممکن است به صورت های زیر باشد:

1. افسانه های خرافی و باطل را با دادن پول بد ست آوردند         نضربن حارث

2. ترتیب دادن مجالس لهو و باطل و خوانندگی          کنیزان خواننده

3. صرف کردن مال، به هر صورت و طریقی برای رسیدن به هدف نامشروع

 (سخنان باطل وبیهوده)

"لهو" به معنی هر چیزی که آدمی را از مهمش باز دارد و "حدیث" به معنی سخنان تازه ونو

"لهوالحدیث" آن سخنانی که انسان را از حق منصرف نموده و به خود مشغول سازدوبه بیراه و گمراهی کشاند مانند حکایات خرافی ،داستانهای که آدمی را به فسق وفجور می کشاند،یا سرگرمی به شعر و موسیقی وآلات لهو یا سخنان سخریه آمیز که همۀ اینها مصادیق لهوالحدیث هستند.

جملۀ " لِیُضِلَّ عَن سَبِیلِ الله بِغَیرِ عِلمٍ "  مفهوم وسیعی را شامل می شود

الف) گمراه کردن اعتقادی                            ب) منحرف ساختن اخلاقی

مراد از «سبیل الله »، قران کریم، معارف حق و صحیح ،از اعتقادات و دستورالعملها ،به خصوص داستانهای انبیاء و امم گذشته بوده باشد؛ چون لهوالحدیث و خرافات ساخته و پرداخته فکر انسانهاست که دست به دست گشته ، در درجۀ اول معارض با داستانهای حق و صحیح است و در درجۀ دوم بنیان سایر معارف حق و صحیح رادر انظار مردم سست نموده و منهدم می سازد.

مؤید این معنا جملۀ بعد است که می فرماید: " وَ یَتَخِذَ ها هُزُواً " یعنی حدیث را مسخره میکنند

چون نام خرافات نیز حدیث است ، وهمین باعث وهن در هر حدیثی می شود ، و سبب میشود

مردم احادیث واقعی را نیز به سخریه بگیرند.

جملۀ "  بِغَیرِ عِلمٍ " متعلق به کلمۀ "یضل " است.در حقیقت وصف ضلالت  گمراهان است ؛

نه گمراه کنندگان ، هر چند گمراه کنندگان نیز علم ندارند ، آنگاه ایشان را تهدید می کند به اینکه

 " أ ولئِکَ  لَهُم عَذابٌ مُهِینٌ َ " به خاطر اینکه جریمه باید همانند جرم باشد، آنها نسبت به آیات الهی توهین کردند و در دنیا متکبر و مغرور بودند ، خداوند هم برایشان مجازاتی تعیین کرده که علاوه بر دردناک بودن، توهین آور نیز باشد.